wat verhalen van buiten de poort
Door: Wilma en Mark
Blijf op de hoogte en volg Wilma
12 December 2014 | Oeganda, Mukono
Hier eindelijk weer een blog, door de drukte hier en ook dat internet er vaak uit lag en op was, moest dus eerst weer wat giga’s op mijn dongel laten zetten,. ( hoezo ietsie anders dan bij ons! ) Maar nu even wat verhalen ook nog van Mark en Rob van buiten de poort van Noah’s Ark.
Dinsdag vroeg in de avond werden Piet en Pita gebeld door de kinderbescherming in Mukono, dat daar een kind was achter gelaten. Ik ben samen met Piet, Pita & Sara (social worker) in de ambulance mee gegaan om het jongentje te gaan halen. Ik vond het een aparte ervaring om je met sirenes te verplaatsen in het Oegandese verkeer, het gaat er iets anders aan toe dan wanneer ik met de brandweer in Nederland moet uitrukken. Bij binnenkomst zie ik 2 dames achter een bureau zitten en een klein jongentje staan van ruim een jaar. Het jongentje heet Aron en is er door zijn moeder vrijdag al achter gelaten. Het weekend is hij opgevangen door een ander tehuis, die hem dinsdag weer terug heeft gebracht omdat er niet langer een plek voor hem was. Na het invullen van de benodigde papieren konden we Aron mee nemen naar Noah’s Ark. Gelukkig is er op Noah’s Ark wel een plek voor deze jongen. Ik vond het een bijzondere ervaring om dit alles mee te mogen maken, maar het blijft vreemd om een kantoor binnen te lopen en met een kind naar buiten te komen.
Ook ben ik samen met Rob naar het huis van één van de vele schoolkinderen geweest. Samen met mensen van hier zijn we te voet naar het huis van Edith gelopen. Het was zo’n 40 minuten lopen voornamelijk berg op. Ongelooflijk dat deze kinderen dit dagelijks 2 keer per dag moeten doen om op school te kunnen komen. Edith is overigens het sponsorkind van Esther & Jose, zij hadden vanuit Nederland cadeaus meegegeven die we bij haar achter konden laten. Naast leuke dingen voor Edith zelf, hadden we ook levensmiddelen en een wakka wakka lamp bij voor de familie. Ze woont samen met 8 andere kinderen in bij haar Oom en Tante. Het huis is niet groot en de keuken bevindt zich buiten. Bijzonder is het dat de keuken tevens dient als kippenhok. Het maakt veel indruk op ons om te zien in wat voor omstandigheden deze mensen moeten leven. Daarbij moeten we ook aantekenen dat dit nog niet eens zo heel slecht was voor Oegandese begrippen. Vervolgens weer 40 minuten terug lopen naar Noah’s Ark in de brandende zon. Je krijgt wel veel respect voor de kinderen die deze tocht dus dagelijks 2 keer moeten maken.
Daarna kwam het weekend van afscheid nemen van de jongens maar eerst zijn we samen nog 2 daagjes weg geweest. Vrijdag naar het voetbal stadion in Kampala en daarna in file ( ruim 3 uur) naar Entebbe. Daar in een lodges gelogeerd en weer eens heerlijk gegeten, met een wijntje/biertje erbij. Echt genieten van al de luxe daar!!!!!
Zaterdag na het ontbijt weer terug naar Kampala en nu naar de brandweerkazerne. We hebben onze ogen uitgekeken want naast een aantal mooie wagens was het of we zo ongeveer 70 jaar gingen in de tijd. De centrale werkt nog met morsetekens en alles wordt genoteerd in een groot boek, geen computers ed. De brandweer valt ook onder de politie hier. Nadien nog naar een kleine craftmarkt om wat souvenirs te kopen en vooral ook om rond te kijken. Bij de lodge weer heerlijk warm gegeten en om 21.00 uur vertrokken de jongens naar het vliegveld ( wel weer effe moeilijk ) en wij zijn nog heerlijk daar gebleven tot eind zondagmiddag. Heel veel gezien en ook genoten van even weg te zijn. Terug op de compound stap je toch weer gelijk terug door oa Patrick en Jason op te halen omdat die weer een weekje s’nachts hier kwamen. Ook weer wel blij om ze te zien ( hoezo lekker tegenstrijdig ).
De wwek erop zijn Gilbert en ik samen met Juanita ( school social werker ) naar een school in de village geweest. Wat een verschil met de school van NA. Een aantal klas lokaaltjes (muren met aan een kant een schoolbord ) en als meubilair de een aantal banken en een paar tafeltjes. Materiaal was er niet, een paar eigen getekende landkaarten en aan een touwtje de letters van het alfabet en de cijfers. Ook allemaal zelf gemaakt door de teachers. En daar moeten ouders dan ook voor de begrippen hier veel voor betalen. Nu ook wel heel duidelijk waarom sponsors voor de schoolkinderen nodig zijn want het is duidelijk dat ze dan op N A beter af zijn op school.
Daarna doorgereden naar het huis ????? van Josepf sponsorkind van Ineke en Ed . Het was schrijnend:
In het kort, Josefh woont bij zijn oma. moeder is er toen hij 2 was vandoor gegaan. ze hebben een stenen/ lemen huisje met 2 deurgaten met een gordijn ervoor. Ze wonen daar met ongeveer 20 personen, dat ik begreep 6 volwassenen en 14 kinderen waarvan er een stuk of 5 van naar school gaan. Niemand heeft een baan en op mijn vraag hoe ze dan aan eten kwamen, vertelde ze dat ze dat deden van het land. Daarom was ze ook erg dankbaar dat Josefh naar school mocht op Noah;s Ark want daar krijgt hij melk en eten.
Zij was heel blij met de waka lamp want water en licht kennen ze niet. Ook hadden we nog rijst, zeep, zout en suiker genomen voor ze. Wat een armoede zeg, en dan wij soms zeuren dat er weer rijst op het menu staat.
Dit was het weer, beloof dat als internet het doet er weer snel een volgend blog komt want er gebeurd hier altijd wel iets, heftige dingen maar vaak ook leuke .
Groet vanuit een nu warm en droger Uganda.
Wilma en Gilbert
Dinsdag vroeg in de avond werden Piet en Pita gebeld door de kinderbescherming in Mukono, dat daar een kind was achter gelaten. Ik ben samen met Piet, Pita & Sara (social worker) in de ambulance mee gegaan om het jongentje te gaan halen. Ik vond het een aparte ervaring om je met sirenes te verplaatsen in het Oegandese verkeer, het gaat er iets anders aan toe dan wanneer ik met de brandweer in Nederland moet uitrukken. Bij binnenkomst zie ik 2 dames achter een bureau zitten en een klein jongentje staan van ruim een jaar. Het jongentje heet Aron en is er door zijn moeder vrijdag al achter gelaten. Het weekend is hij opgevangen door een ander tehuis, die hem dinsdag weer terug heeft gebracht omdat er niet langer een plek voor hem was. Na het invullen van de benodigde papieren konden we Aron mee nemen naar Noah’s Ark. Gelukkig is er op Noah’s Ark wel een plek voor deze jongen. Ik vond het een bijzondere ervaring om dit alles mee te mogen maken, maar het blijft vreemd om een kantoor binnen te lopen en met een kind naar buiten te komen.
Ook ben ik samen met Rob naar het huis van één van de vele schoolkinderen geweest. Samen met mensen van hier zijn we te voet naar het huis van Edith gelopen. Het was zo’n 40 minuten lopen voornamelijk berg op. Ongelooflijk dat deze kinderen dit dagelijks 2 keer per dag moeten doen om op school te kunnen komen. Edith is overigens het sponsorkind van Esther & Jose, zij hadden vanuit Nederland cadeaus meegegeven die we bij haar achter konden laten. Naast leuke dingen voor Edith zelf, hadden we ook levensmiddelen en een wakka wakka lamp bij voor de familie. Ze woont samen met 8 andere kinderen in bij haar Oom en Tante. Het huis is niet groot en de keuken bevindt zich buiten. Bijzonder is het dat de keuken tevens dient als kippenhok. Het maakt veel indruk op ons om te zien in wat voor omstandigheden deze mensen moeten leven. Daarbij moeten we ook aantekenen dat dit nog niet eens zo heel slecht was voor Oegandese begrippen. Vervolgens weer 40 minuten terug lopen naar Noah’s Ark in de brandende zon. Je krijgt wel veel respect voor de kinderen die deze tocht dus dagelijks 2 keer moeten maken.
Daarna kwam het weekend van afscheid nemen van de jongens maar eerst zijn we samen nog 2 daagjes weg geweest. Vrijdag naar het voetbal stadion in Kampala en daarna in file ( ruim 3 uur) naar Entebbe. Daar in een lodges gelogeerd en weer eens heerlijk gegeten, met een wijntje/biertje erbij. Echt genieten van al de luxe daar!!!!!
Zaterdag na het ontbijt weer terug naar Kampala en nu naar de brandweerkazerne. We hebben onze ogen uitgekeken want naast een aantal mooie wagens was het of we zo ongeveer 70 jaar gingen in de tijd. De centrale werkt nog met morsetekens en alles wordt genoteerd in een groot boek, geen computers ed. De brandweer valt ook onder de politie hier. Nadien nog naar een kleine craftmarkt om wat souvenirs te kopen en vooral ook om rond te kijken. Bij de lodge weer heerlijk warm gegeten en om 21.00 uur vertrokken de jongens naar het vliegveld ( wel weer effe moeilijk ) en wij zijn nog heerlijk daar gebleven tot eind zondagmiddag. Heel veel gezien en ook genoten van even weg te zijn. Terug op de compound stap je toch weer gelijk terug door oa Patrick en Jason op te halen omdat die weer een weekje s’nachts hier kwamen. Ook weer wel blij om ze te zien ( hoezo lekker tegenstrijdig ).
De wwek erop zijn Gilbert en ik samen met Juanita ( school social werker ) naar een school in de village geweest. Wat een verschil met de school van NA. Een aantal klas lokaaltjes (muren met aan een kant een schoolbord ) en als meubilair de een aantal banken en een paar tafeltjes. Materiaal was er niet, een paar eigen getekende landkaarten en aan een touwtje de letters van het alfabet en de cijfers. Ook allemaal zelf gemaakt door de teachers. En daar moeten ouders dan ook voor de begrippen hier veel voor betalen. Nu ook wel heel duidelijk waarom sponsors voor de schoolkinderen nodig zijn want het is duidelijk dat ze dan op N A beter af zijn op school.
Daarna doorgereden naar het huis ????? van Josepf sponsorkind van Ineke en Ed . Het was schrijnend:
In het kort, Josefh woont bij zijn oma. moeder is er toen hij 2 was vandoor gegaan. ze hebben een stenen/ lemen huisje met 2 deurgaten met een gordijn ervoor. Ze wonen daar met ongeveer 20 personen, dat ik begreep 6 volwassenen en 14 kinderen waarvan er een stuk of 5 van naar school gaan. Niemand heeft een baan en op mijn vraag hoe ze dan aan eten kwamen, vertelde ze dat ze dat deden van het land. Daarom was ze ook erg dankbaar dat Josefh naar school mocht op Noah;s Ark want daar krijgt hij melk en eten.
Zij was heel blij met de waka lamp want water en licht kennen ze niet. Ook hadden we nog rijst, zeep, zout en suiker genomen voor ze. Wat een armoede zeg, en dan wij soms zeuren dat er weer rijst op het menu staat.
Dit was het weer, beloof dat als internet het doet er weer snel een volgend blog komt want er gebeurd hier altijd wel iets, heftige dingen maar vaak ook leuke .
Groet vanuit een nu warm en droger Uganda.
Wilma en Gilbert
-
12 December 2014 - 16:18
René En Rina:
Mooi en soms schrijnend. Jullie leven daar echt in een andere wereld.
Jullie tijd begint op te korten. Maak er nog een mooie periode van!
Gezegende en gezellige kerstdagen en een mooie overgang naar 2015 toegewenst!
XX Rene, Rina en de rest -
12 December 2014 - 18:57
Helma :
beste Wilma en Gilbert ( Rianne en Roald)
Mooi en fijn om weer wat van jullie belevenissen te mogen lezen.
Succes met het inpakken van de grote hoeveelheid kerstcadeautjes.
Ik heb vandaag onze huiskamer in de kerstsfeer veranderd en buiten is het guur, storm en veel regen. Zondag 3 e advent en hebben we een dopeling in de kerk.
We denken aan jullie en aan het liefdevolle werk wat jullie doen. Groeten vanuit Steenbergen.
Helma en Hans.
-
12 December 2014 - 20:50
Simone Theunis:
Lieve Wilma & Gilbert,
Super om jullie belevenissen te lezen.
Wat een avontuur.
En wat doen jullie mooi werk.
Liefs, Simone X
-
12 December 2014 - 21:47
Marijke:
Hoi Wilma en Gilbert,
Wat een schrijnende toestanden.
dan mogen wij toch wel blij zijn dat we in nederland geboren werden.
Jullie tijd daar begint al flink op te schieten.
Ik wens jullie alvast heel fijne kerstdagen en een gezegend 2015
Lieve groetjes Marijke -
13 December 2014 - 18:32
Jozien:
Hoi Wilma enGilbert.
Wat een andere wereld he, heb de verhalen van Mark gehoord.
Hij vond het een hele ervaring, en was blij gezien te hebben wat jullie daar allemaal doen voor mooi werk.
Heb je nog wat gehoord of gezien vanShamira?
Het gaat al opschieten voor jullie, zal weer raar zijn om hier te zijn.
Geniet er nog even van en tot gauw.
X Jozien
-
15 December 2014 - 13:39
Petro:
FIJN om weer wat te horen van jullie
Jammer dat Rob en Mark weer vertrokken zijn, maar weer met een ervaring rijker hè
bedankt voor de verhalen zo dat we kunnen lezen hoe het jullie vergaat en hoe het daar is
Je bent er niet voor niets
een warme groet van uit Zevenbergen -
16 December 2014 - 15:26
Ad En Jannie:
Hoi,lieve mensen.We hebben de verhalen en belevenissen van Rob en Mark gehoord,t, heeft behoorlijk indruk gemaakt. wat is t, dan toch luxe in ons kouwe kikkerlandje.we wensen jullie mooie kerstdagen en een liefdevol nieuwjaar. LIEFS EN EEN DIKKE KUS uit Hoeven. -
18 December 2014 - 22:22
Lizette :
Wat jullie daar zien en mee maken is vanuit hier bijna niet voor te stellen,wat leven we dan hier in een weelde zonder daar echt bij stil te staan..bijna kerstmis,dat zal wel een heel bijzondere kerst worden en dan gaat het echt opschieten voor julli. Ik wens jullie mooie feestdagen en tot in het nieuwe jaar.Lieve groet,lizette -
22 December 2014 - 16:25
Manon:
Jammer dat het internet het niet deed maar fijn om weer iets van je te horen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
